(Həzrət Fatimə (s.ə) günləri üçün)
Külək onu geriyə qovub, yarpaqların yanına gətirdi və getdi. Ardından yenə o kəlmə – “ALLAH!” – eşidildi.
Onun tanıdığı hər şey – yarpaqlar, torpaq, yağış, külək və insanlar bu kəlməni deyirdilər. İndi o da bu kəlməni deyirdi. Niyə deməli olduğunu bilmirdi, amma bu sözün ona güc verdiyini görürdü.
Nə var idi bu kəlmədə ki, onu bu qədər rahat edirdi?
Yenə külək gəlsəydi, onunla səfər edərdi. Bəlkə bu dəfə bunu da öyrənə bilərdi?!
Keçən dəfə küləklə birlikdə kim olduğunu öyrənmişdi.
Külək əvvəl onu torpağa atmışdı, sonra suya salmışdı.
O, torpaqda üşüsə də, onun isti sığalından təsəlli tapmışdı. Onlar birlikdə yağışı gözləmişdilər. O, bir gölməçədə səbirlə gözləmiş, insanların onun barəsindəki söhbətini eşitmişdi.
Hansı ağacın yarpağı olduğunu öyrənmək istədiyi hər cəhddə “ALLAH” kəlməsi ilə üzləşmişdi. Külək susmuş, “ALLAH”dan başqa bir söz işlətməmişdi, torpaq ona hər kəsin bu kəlməni dediyini söyləmişdi. O, hətta özü bilməsə belə, yarpağın da bu kəlməni dediyinə işarə etmişdi.
Yağışdan sonra gölməçəyə gəlmiş iki gənc yarpağa baxıb, ALLAHı xatırlamışdılar və onun bura necə düşdüyünü ALLAHdan başqa kimsənin bilmədiyini demişdilər.
Elə ki, “ALLAH bilir” kəlməsini eşitmişdi, yarpaq da ümidlə “ALLAH!” deməyə başlamışdı. Üzünü ALLAHa tutduğu anda isə o, özünün çinar yarpağı olduğunu öyrənmişdi.
O zamandan bəri o, durmadan bu kəlməni təkrar edirdi. İndi bu kəlmənin sirrini bilmək istəyirdi.
Küləyi gözləyirdi.
Budur əziz dostu yenə gəldi.
- Salam olsun sənə, ey güclü! – Yarpaq onu səslədi.
Külək yarpağı salamlamaq üçün həmlə etdi.
- Səndən istəyirəm ki, yenə məni göyə qaldırasan, – Yarpaq küləyə dedi.
-
Qorxmursan? Birdən səni incidərəm.
Yarpaq gülümsədi.
- Xoşdur, – demək istədi.
Yenə səfərə çıxmaq istəyirəm. Amma birdən sənə əziyyət edərəm, – o, dedi.
Külək bu sözü gözləyirmiş kimi, yeni bir həmlə etdi. Yarpağı olduğu yerdən götürüb, havaya qaldırdı. Sonra onu irəliyə doğru qovmağa başladı.
- Nə yaxşı razı oldun…
Olmalıyam, – külək dedi.
Bir azdan o, yarpağı buraxdı.
Yarpaq havada süzüb, suya çatdı.
Su bir gölməçədə idi. Yarpaq ona batdı, çıxdı.
- Sən islanmaqdan qorxmursan? – Su ondan soruşdu.
Yox, – Yarpaq dedi.
Birdən burada batarsan. Ya da tələf olarsan. Ya da…
Yox, su. Olmaz. Bir şey olmaz.
Məni yaxşıca isladarsan? – Yarpaq sudan soruşdu.
Su onu həvəslə qucaqladı.
- Nə yaxşı ki, yox demədin.
Deməməliyəm, – Su cavab verdi.
Bax, yağış da gəldi. Bol, pak su. Nə qədər istəyirsən, islan.
Yağış onları salamladı və etməli olduğunu etdi. Böyuk həvəslə və eşqlə yağdı.
Daha sonra getdi. Günəş gəldi.
O da etməli olduğunu etdi. Böyük həvəslə və eşqlə yeri və göyü isitdi.
İnsanlar da gəldi. Yenə yarpağı gördülər. Onu görüb, ALLAHı düşündülər. ALLAHı zikr etdilər. Yarpaq da onlarla bərabər “ALLAH” kəlməsini pıçıldadı. Pıçıldadıqca da, özü haqda düşündü.
- Nə yaxşı ki, varam. Yarpağam. İnsanlar məni görür və barəmdə düşünür. Düşünüb, ALLAHı xatırlayır, – O, dedi.
Yarpaq varlığına görə o qədər sevindi ki, daha şövqlə “ALLAH! ALLAH!” deməyə başladı.
Külək yarpağın səsini eşidib, gəldi. Bir söz demədən, onu yenidən havaya qaldırdı. Bir az qovub, yerə buraxdı. Yarpaq torpağa düşdü.
Torpaq ona sığal çəkdi.
- Yenə səni üşütdüm? – Torpaq yarpaqdan soruşdu.
Yox. Əksinə. İsindim.
Mən bilirəm, sən məni tutmalısan. Mən də səninlə bir yerdə olmalıyam, – Yarpaq torpağa dedi.
Sən torpaq olmaq üçün, mənsə yarpaq olmaq üçün.
Torpaq gülümsədi. Onun rəngi qaraladı.
- Mən bir azdan sənə qarışacağam. Səndə həll olacağam. Mənim ağacım səndən qidalanacaq və yeni yarpaq qoyacaq. Mən də yenidən açacam. Bax, heç narahat deyiləm.
Sən mənə hər kəsin “ALLAH” dediyini söyləmişdin. Mənsə niyə belə olduğunu anlamağa çalışırdım.
İndi anladım: yarpaq, yarpaq olur “ALLAH” deyəndə. Torpaq, torpaq olur “ALLAH” deyəndə. Su, su olur “ALLAH” deyəndə. İnsan da insan olur “ALLAH” deyəndə. Mən də yarpaq oluram “ALLAH! ALLAH!” deyəndə.
“ALLAH” dedim, hansı ağacdan olduğumu öyrəndim. “ALLAH” dedim, niyə hər kəsin “ALLAH” dediyini öyrəndim. Rahatlıq tapdım.
Külək dedi, “səni sovurmalıyam”. Çünki bu, mənim “ALLAH” deməyimdir. ALLAHa boyun əyməyimdir. Suya dedim məni islat, etiraz etmədi. Bu da onun “ALLAH” deməyi idi. Günəş öz şüasını şövqlə verdi. O da beləcə “ALLAH” dedi.
Əsmək, islatmaq, isitmək asan deyildi. Onların hər biri ALLAHı səsləyirdi. Külək, əsə bilmək üçün. Yağış, yağa bilmək üçün. Su, su ola bilmək. üçün. İnsan düşünmək üçün.
“ALLAH” dedikcə rahat olurdular. Olmaq istədiklərinə çatırdılar – küləyə, suya, yağışa, insana.
Onlar iradə edirdilər. Külək məni səfərə götürməkdən boyun qaçırmadı. Su da islatmaqdan. Yağış yağmaqdan, günəş də isitməkdən.
İnsan da düşünməkdən.
Onların etdikləri sayəsində sualıma cavab tapdım. Belə etməsəydilər, necə olardım?!
İndi ey torpaq, sənin yanında sakit dayanmışam. Qəlbim aramdır.
Çünki sən torpaq olmaq istəyirsən, mən də yarpaq olmaq istəyirəm.
Necə gözəl dostluğumuz var.
Necə ahəngdar nəğməmiz – “ALLAH”… “ALLAH”…
Mənbə: Deyerler.org
